سلام، من رضا صفری هستم.
زندگی من از سال ۱۳۹۳ وارد مرحله‌ای شد که هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم. آن روزها شاید سخت‌ترین روزهای عمرم بود. فشارهای احساسی، مشکلات مالی و ضعف جسمی مثل زنجیری دور وجودم پیچیده بودند. هر صبح که بیدار می‌شدم، سنگینی غم و نگرانی روی شانه‌هایم بود و شب‌ها با فکرهایی آشفته سر بر بالین می‌گذاشتم. با این حال، در دل همان تاریکی یک حقیقت را درک کردم: هیچ‌کس جز خودم نمی‌تواند ناجی من باشد. تغییر واقعی باید از درون من آغاز شود.

در آن نقطه بود که تصمیم گرفتم زندگی‌ام را بازنویسی کنم. هدف من فقط فرار از مشکلات نبود، بلکه می‌خواستم انسانی شادتر، سالم‌تر و عاشق‌تر شوم. می‌خواستم رابطه‌ای بسازم که پر از عشق و صمیمیت باشد، سلامت جسمی و روحی‌ام را به دست آورم و از نو، آینده‌ای روشن برای خودم بسازم.

مسیر تغییر آسان نبود. ساعت‌های بی‌شماری را صرف مطالعه و یادگیری کردم. کتاب‌های روان‌شناسی، فلسفه، موفقیت، رشد فردی و حتی متون معنوی را ورق زدم. در دوره‌های آموزشی و کارگاه‌های مختلف شرکت کردم، یادداشت‌برداری کردم و هر آموزه‌ای را که به دست می‌آوردم، بی‌درنگ در زندگی‌ام به کار می‌بردم. به‌تدریج متوجه شدم که تغییر، یک حرکت یک‌شبه نیست؛ بلکه یک فرایند تدریجی و گام‌به‌گام است. باید صبر می‌داشتم، باید هر روز کمی بهتر از دیروز می‌شدم.

وقتی نخستین نشانه‌های تغییر در زندگی شخصی‌ام پدیدار شد—وقتی احساس کردم آرام‌ترم، امید بیشتری دارم و دیگر اسیر گذشته و نگرانی‌های بی‌پایان نیستم—احساس کردم رسالتی بزرگ بر دوشم گذاشته شده است. رسالتی برای اینکه نگذارم دیگران همان دردها و تاریکی‌هایی را تجربه کنند که روزی من در آن غرق بودم.

از سال ۱۳۹۵، قدم در مسیر جدیدی گذاشتم: آموزش و الهام‌بخشی.
همایش‌ها و سمینارهای کوچکی برگزار کردم؛ ابتدا برای جمع‌های محدود، اما به‌مرور گسترده‌تر شدند. هر بار که با افراد بیشتری سخن می‌گفتم، ایمانم به این مسیر قوی‌تر می‌شد. من تنها تجربیات خودم را نمی‌گفتم، بلکه عصاره‌ای از مطالعات گسترده و تمرین‌های عملی را در اختیار دیگران می‌گذاشتم.

به لطف خدا، این تلاش‌ها ثمر داد. هزاران نفر در این سال‌ها پای صحبت‌های من نشستند، تمرین‌ها را انجام دادند و زندگی‌شان تغییر کرد. بسیاری از آن‌ها که سال‌ها درگیر افسردگی و بی‌انگیزگی بودند، دوباره شادمانی را تجربه کردند. کسانی که از اضطراب رنج می‌بردند، توانستند آرامش ذهنی پیدا کنند. حتی افرادی که بیماری‌های جسمی داشتند، با رهایی از استرس و به دست آوردن آرامش روان، شاهد بهبود وضعیت سلامتی‌شان شدند.

هیچ لذتی برای من بالاتر از این نیست که ببینم انسانی که روزی ناامید و خسته بود، حالا با لبخندی پر از امید از آینده‌اش سخن می‌گوید. همین لحظه‌هاست که به من یادآوری می‌کند چرا در سال ۱۳۹۳ تصمیم به تغییر گرفتم.

امروز وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که آن نقطه تاریک، در حقیقت دروازه‌ای به روشنایی بود. اگر آن سختی‌ها نبود، شاید هیچ‌وقت به جست‌وجوی این مسیر نمی‌رفتم. حالا رسالت زندگی من روشن‌تر از همیشه است: کمک به انسان‌ها برای اینکه از درون خودشان دوباره متولد شوند.

در همان سال‌های آغازین مسیر تغییر، یاد گرفتم که بزرگ‌ترین دشمن ما نه شرایط بیرونی، بلکه صدای درونیِ ناامیدکننده‌ای است که مدام می‌گوید: «تو نمی‌توانی.» این صدا در ذهن من هم بود؛ بارها خواست مرا متوقف کند و به من بقبولاند که همه‌چیز همان‌طور که هست باقی خواهد ماند. اما من به‌تدریج فهمیدم که می‌توان این صدا را خاموش کرد، می‌توان افکار منفی را با اندیشه‌های امیدبخش جایگزین کرد، و می‌توان با تغییر باورها، دنیای بیرونی را نیز دگرگون ساخت.

در مسیر رشد، تمرین‌های ساده‌ای انجام می‌دادم؛ از نوشتن شکرگزاری‌های روزانه گرفته تا مراقبه‌های کوتاه صبحگاهی. همین کارهای کوچک به‌ظاهر بی‌اهمیت، تأثیر عمیقی بر من گذاشتند. آن‌ها به من یاد دادند که تغییر، از لحظه‌های کوچک و روزمره شروع می‌شود. شاید در ابتدا به چشم نیاید، اما با گذشت زمان، نتایجش مثل یک موج قدرتمند ظاهر می‌شود.

وقتی به نقطه‌ای رسیدم که دیگر تنها به فکر خودم نبودم، تصمیم گرفتم تجربه‌هایم را به دیگران منتقل کنم. اولین همایشی که برگزار کردم، سالن کوچکی داشت با جمعیتی محدود. پیش از شروع، دلهره عجیبی داشتم. دست‌هایم می‌لرزید و ذهنم پر از سوال بود: «آیا کسی به حرف‌های من گوش خواهد داد؟ آیا تجربه‌های من برای دیگران مفید است؟» اما وقتی سخنرانی شروع شد و نگاه پر از امید مخاطبان را دیدم، همه ترس‌هایم فرو ریخت. آن روز فهمیدم که رسالتی بزرگ در انتظار من است.

از آن زمان، همایش‌ها و سمینارهایم گسترده‌تر شد. هر بار که روی صحنه می‌رفتم، با خودم می‌گفتم: «اگر حتی یک نفر از میان این جمع، امروز الهام بگیرد و زندگی‌اش تغییر کند، من به رسالتم عمل کرده‌ام.» خوشبختانه، تعداد این افراد از یکی فراتر رفت. بارها شاهد بوده‌ام که انسان‌هایی با قلب‌های شکسته، با چشمانی پر از اشک اما لبخندی تازه از سالن بیرون رفته‌اند. بعضی‌ها بعد از ماه‌ها یا سال‌ها دوباره احساس امید را تجربه کردند، بعضی‌ها با انگیزه شروع به ساختن مسیر تازه‌ای در زندگی‌شان کردند.

به یاد دارم یکی از شرکت‌کنندگان که سال‌ها درگیر افسردگی شدید بود، بعد از جلسات متعدد به من گفت: «رضا، تو فقط به من امید ندادی، بلکه دوباره به من زندگی دادی.» شنیدن این جمله برای من از هر ثروتی ارزشمندتر بود.

به مرور زمان، تأثیر این آموزش‌ها از جنبه روحی فراتر رفت. بسیاری از افراد گزارش دادند که بیماری‌های جسمی‌شان نیز رو به بهبود رفته است. این تجربه به من ثابت کرد که ذهن و بدن به‌شدت با هم در ارتباط‌اند؛ وقتی ذهن آرام شود و روحیه مثبت تقویت گردد، بدن هم فرصت شفا پیدا می‌کند.

امروز، بعد از سال‌ها تلاش، وقتی به مسیر طی‌شده نگاه می‌کنم، می‌بینم که هر قدم ارزشمند بوده است. از لحظه‌های تاریک و پر از ناامیدی سال ۱۳۹۳ تا لبخندها و شادی‌هایی که امروز در چهره هزاران نفر می‌بینم، همه و همه بخشی از سفری بوده‌اند که زندگی مرا معنا بخشیده است.

من باور دارم که هیچ انسانی محکوم به رنج همیشگی نیست. هرکسی می‌تواند نقطه عطفی برای خودش بسازد. اگر من توانستم از دل تاریکی، روشنایی را پیدا کنم، پس همه می‌توانند. تنها کافی است تصمیم بگیرند، قدم اول را بردارند و به تغییر ایمان داشته باشند.